Książkowy Las Anki

W oczekiwaniu na pierwsze oznaki wiosny zamarzył mi się kolorowy, majowy, sielski obrazek. Jest pełna uroku wiejska chatynka, kwiatów od wyboru do koloru, ptaki, koty, sadzawka, kwitnące drzewa i błękitne niebo. Człowiek po zimie nawet i najpiękniejszej łaknie ożywczych kolorów, ciepła słonecznych promieni, zapachu bzu i ptasich treli. Wraz z wiosną wraca poczucie, że żyjemy i jesteśmy szczęśliwi...                                                                Ciąg dalszy nastąpi…

„Moje tęsknoty są różnorodne i jest ich mnóstwo, przypominają mi o sobie przez całe życie. Szczególnie wtedy, gdy jestem na statku. Są jak zakładki materiału, które na powierzchni ubrania co pewien odcinek zachodzą na siebie. Tak jakby na obraz rzeczywistości został chwilowo nałożony drugi, równoległy, przerabiany już wielokrotnie wątek. Po jakimś czasie znika, by pojawić się ponownie gdzieś indziej według reguł nieznanego mi kalendarza zdarzeń”. Góry czy morze? Dla niektórych wybór jest prosty, ja jestem rozdarta. Piękno górskiego krajobrazu zapiera niejednokrotnie dech w piersiach, ale bezkres wód jest fascynujący i przerażający zarazem. Zdecydowanie bliżej, biorąc pod uwagę kilometry mam do morza i do jednego z moich ulubionych miast w Polsce – Gdyni. Od czasów, kiedy w moje ręce przypadkiem trafiła książka Znaczy kapitan Karola Borchardta chętnie sięgam po literaturę związaną z szeroko pojętą żeglugą. Cezary Konieczny w sposób bardzo ciekawy snuje opowieść o miłości do morza. Ja

„Lubię twoją małomówność. Twoje serce mówi dużo”. Christina Lauren to duet, na który od pewnego czasu stawiam już w ciemno. Ich książki zawsze mnie lekko rozbrajają, zapewniają dobrą rozrywkę, poprawiają nastrój. W te jeszcze zimowe i dość ponure dni zdecydowałam się właśnie na lekturę ich kolejnej książki. Miłość… to tylko jedno słowo, ale jak wiele może wyrazić, jak dużo ma znaczeń, jakie zmiany w naszym życiu wprowadza, te dobre, jak i złe... Macy Sorensen jest młodą lekarką. Pracuje ciężko na oddziale pediatrii, w miejscu, od którego większość kobiet z takim wykształceniem stroni, na dziecięcej intensywnej terapii. To trudna, ciężka i wyczerpująca praca, ale Macy potrzebuje jej jak tlenu. Może choć na paręnaście godzin przestać myśleć o pewnym zdarzeniu sprzed jedenastu lat. Po dyżurach wraca do domu, w którym pomieszkuje ze starszym, bogatym mężczyzną i jego córeczką. Spożywają razem posiłki, oglądają telewizję, chodzą na spacery, dzielą łoże i planują ślub, ale czy cokolwiek ta

  ---- ZAPOWIEDZI ---- Ostatnio tyle wydawnictw budzi się do życia po przerwie świąteczno-noworocznej, że częściej zapowiadam, co ciekawego wpadło mi w oko, niż zdołam przeczytać. Tyle książek do mnie ostatnio przyszło, że przyznam szczerze – musiałabym wziąć kilka dni urlopu i czytać dzień, noc i nie robić nic poza tym… Ale do meritum… Tym razem kolejne wydawnictwo, które bardzo lubię, a mianowicie Prozami proponuje:   Premiera: 15.02.2024 Danka Braun: Nie pamiętam Cię córeczko   Opis wydawcy W jednym z krakowskich szpitali przebywa młoda pacjentka, która na skutek urazu głowy straciła pamięć. Nie wie, kim jest ani jak się nazywa. Po kilku dniach w jej sali pojawia się mężczyzna, Aleks Kulik, twierdząc, że kobieta ma na imię Laura i jest jego żoną oraz matką ich pięcioletniej córeczki. Laura nie rozpoznaje męża, córki ani domu, w którym podobno mieszkają od pewnego czasu. Staje się nieufna i podejrzliwa, ale wszystko wskazuje na to, że rzeczywiście jest Laurą Kuli

  ---- ZAPOWIEDŹ ----   Choć nie jestem wielką miłośniczką powieści obyczajowych, to jednak bardzo lubię i cenię sobie twórczość Anny Ziobro. Przeczytałam prawie wszystkie jej książki i nieodmiennie byłam zadowolona z lektury. Opisuje historie, które mogą przytrafić się i nam, a do tego nie słodzi, nie moralizuje, nie ocenia. 28 lutego 2024 pod egidą Wydawnictwa Dragon pojawi się jej najnowsza obyczajówka zatytułowana Ostatnia tajemnica . Jestem jej bardzo ciekawa. Anna Ziobro Ostatnia tajemnica Premiera : 28.02.2024r.     Opis wydawcy Sabina zdaje sobie sprawę, że jej dni są policzone. Podejmuje więc decyzję o przeniesieniu się do hospicjum. W podróż na miejsce zabiera ją taksówkarz Artur. Tam z kolei wspieraniem pacjentów na ostatnim etapie ich życia zajmuje się jego żona, Eliza. Małżeństwo nie podejrzewa, że ich drogi zetkną się z seniorką ponownie. Odliczając dni, Sabina skupia się na wspominaniu przeszłości, roztrząsa podjęte decyzje, oddaje się nostalgicznym

„W domu panowała teraz głęboka cisza. Niezmącona najmniejszym nawet odgłosem. Gdyby budynek był drewniany, pewnie skrzypiałby teraz złowieszczo, ale stare mury tkwiły niewzruszone na swoim miejscu. Tylko ten dudniący intensywny b e z g ł o s i wrażenie bycia obserwowanym. Bezgłos? Czy takie słowo w ogóle istniało? Nie była pewna. Uznała jednak, że idealnie oddawało to, co ją teraz otaczało. Wszystkie odgłosy umilkły. Została pustka – brak głosu, a nie cisza”. Lubicie literaturę grozy? Ja tak średnio. Niby lubię się bać, ale tylko troszkę. Mieszkam w środku lasu, mam sąsiadów, ale zimą widzę tylko po zapalonych oknach czy są już w domu. Dobrze się czuję, mieszkając w taki miejscu, jednak są momenty, w których nawet szmer liści, uginanie się drzew pod wpływem wiatru, wszechogarniająca ciemność (najbliższe latarnie mam 4,5 km od domu) sprawiają, że nawet myśl, by pójść do toalety, lekko przeraża. Sięgnęłam po powieść grozy stworzoną przez Katarzynę Puzyńską, którą znam z serii o policja

„Zachowując pewien dystans do zwierząt i szanując ich granice, nigdy nie odczuwałam przed nimi lęku. A wszystko to daje klucz do dobrych, wzajemnych relacji z nimi. To niesamowite, jak wiele mamy sobie nawzajem do ofiarowania – my ludzie – i psy”. Uważam, że ludzi można podzielić na kilka kategorii: miłośników psów, wielbicieli kotów, pasjonatów innych gatunków. Na osoby, które lubią zwierzęta, ale u kogoś i na ludzi, którzy nie poważają i nie lubią braci mniejszych bez względu na gatunek, jaki reprezentują. Odkąd sięgam pamięcią, od zawsze uwielbiałam zwierzęta, ale nie mogę zakwalifikować się tylko do jednej grupy. Kocham i koty i psy. Moim marzeniem jest zakup ptaka gwarka czy hodowanie alpak. Uwielbiam wszystkie zwierzęta prócz kleszczy, komarów, much, węży i pająków (dwóch ostatnich trochę się boję). Z niekłamaną chęcią i ciekawością sięgam więc po wszelkie „zwierzęce” poradniki. Liczę nie tylko na zwięzłą i przystępnie przekazaną wiedzę, ale też na ciekawostki i zabawne anegdot

Przyznam się od razu, że z roku na rok jestem coraz bardziej zszokowana upływem czasu. A raczej prędkością przemijania. Czy to się zauważa dopiero z wiekiem? Nie tak dawno pisałam podsumowanie 2023 roku, publikowałam zdjęcia z grudnia, a tu już minął styczeń. Całe 31 dni… kiedy??? Częściej wychodziłam na spacery głównie z racji nowego domownika, który ma gdzieś jaka jest pogoda i jak się czuję. Potrzebuje wyjścia, socjalizacji, solidnej porcji ruchu, a to nie pozwala popaść w marazm i w kocykowe lenistwo. Poza tym zdrowotnie już się czułam o wiele lepiej. Jestem w trakcie szczegółowej diagnostyki, ale grzecznie czekam i staram cieszyć się każdą chwilą, tak na wszelki wypadek. Teraz trochę samochwalstwa. Otóż w grudniu na serwisie czytelniczym lubimyczytac.pl pojawił się ciekawy konkurs. Trzeba było ułożyć coś na kształt świątecznej piosenki, używając przy tym tytułów przeczytanych książek. Stwierdziłam, że warto spróbować. Udało się! W pierwszej połowie stycznia przyszła przesyłka z ta