Książkowy Las Anki

Agnieszka Peszek nie daje za wygraną i właśnie spod jej ręki wyszła kolejna część kryminalnego opowiadania. Po pewnej stagnacji, która zagościła w II fragmencie, miałam nadzieję na większą frajdę z czytania. Na szczęście się nie pomyliłam. Jest jeden warunek – przypomnieć sobie poprzednie części, bo jak wiadomo, pamięć jest ulotna.  Odcinek III obfituje w zaskakujące zwroty akcji, wątki ciekawie się rozwinęły, a przede wszystkim wróciła tak lubiana przeze mnie Dorota Czerwińska. Od tej części nie mogłam się oderwać. Tradycyjnie pod koniec opowiadania można znaleźć ankietę i spróbować Autorce podpowiedzieć, jak ma to wszystko dalej się potoczyć.

„Opowiadanie o tym boli. W gruncie rzeczy nie wiem, czy zdołam być całkiem szczera, ale spróbuję. Rozumiecie, przez całe życie byłam łgarzem. W naszej rodzinie nie jest to niczym niezwykłym”. Po kilku obyczajówkach znów nabrałam apetytu na konsumpcję mroczniejszej książki. Wybór padł na rozreklamowaną Rodzinę łgarzy . Poprzednia książka Byliśmy łgarzami miała bardzo dobre opinie, ale nie było możliwości, bym się z nią mogła wcześniej zapoznać. Może to i lepiej, ponieważ E. Lockhart we wstępie Rodziny łgarzy napisała, że „książka zdradza treść powieści Byliśmy łgarzami ”. Nie miałam więc oczekiwań wobec lektury. Akcja powieści rozgrywa się na prywatnej wyspie o nazwie Beechwood.  Jest to wyspa bardzo bogato wyposażona mająca oddzielne domy dla gości, dla służby, przystań, korty tenisowe itp. bajery. Na Beechwood rok do roku w okresie letnim zjeżdża rodzina Sinclairów. Imprezują, przyjmują gości, pływają, opalają się, słowem odpoczywają w idyllicznych okolicznościach przyrody z dala

„Rozglądał się, jakby pierwszy raz miał okazję dostrzec jesienne liście zebrane w pokaźne kupki czy odbijające niebo kałuże. Przystanął przy jednej, wbijając wzrok w taflę poruszaną przez wiatr. Wszystko się poruszało, a jemu się wydawało, że zwariuje, jeśli za chwilę nie odwzoruje tego na płótnie”. Czasami, gdy świeci pięknie słońce, zieleń cieszy oczy, nie mam ochoty zagłębiać się w meandry spaczonej ludzkiej psychiki, na śledzenie pracy policji, która z różnym skutkiem stara się rozwikłać sprawę morderstwa. Czasem mam ochotę na coś w miarę lekkiego, gdzie nie trzeba super pilnie śledzić akcji. Na długi czerwcowy weekend wybór więc padł na Dziewczynę ze słonecznikiem . Główna bohaterka pracuje w Domu Kultury. Pewnego razu jej drogi krzyżują się z muzykiem Bonifacym oraz z jego najlepszym przyjacielem, malarzem Kacprem. Mężczyźni to jak ogień i woda. Bonio jest przebojowy, wygadany, idący za głosem serca. Kacper jest wycofany, zahukany i brak mu wiary w siebie. Gdy muzyk po praz pie

„Jednym z największych grzechów w statystykach jest wybieranie tego, co nam się podoba – wybieranie, które zbiory danych mają być uwzględnione w analizie, kiedy już badanie zostanie ukończone. Istnieje wiele uzasadnionych powodów, żeby pozbyć się liczb, które są najniższe lub najwyższe w danym zbiorze i do pozostałych nie pasują”. Pod pseudonimem Christina Lauren ukrywają się przyjaciółki zżyte ze sobą od wielu lat i mające na swoim koncie już kilka powieści z gatunku romansu obyczajowego. Przeczytałam już dwie ich książki, które przyniosły mi odprężenie i poprawiły nastrój. Co proponują tym razem? Jess jest statystykiem. Analizuje i robi zestawienia. Nie zna słowa przepadek, nie wierzy w zbiegi okoliczności. Zwariowana i samotna przyjaciółka Fizzy namawia ją do wzięcia udziału w przedsięwzięciu firmy GeneticAlly. Ich głównym celem jest dopasowanie par na podstawie ich profilu genetycznego oraz kryteriów, które tworzy badana osoba. Wbrew wszelkiej logice okazało się, że założyciel i

Pogoda była ostatnio bardzo kapryśna. Momentami zdawało się, że słońce nigdy nie wyjdzie zza chmur, wiatr pozrywa młode liście z drzew, gwałtowne burze już na zawsze pozbawią mnie prądu, a grad unicestwi z trudem hodowane roślinki i otaczającą mnie przyrodę. Jednak w odstępach między średnią a paskudną pogodą zdołałam wybrać się na spacery i trochę popstrykać: Udanego i spokojnego długiego weekendu!

„To bardzo wyjątkowe miejsce. Niepowtarzalne. Wszędzie zwierzęta. Sami wytwarzamy prąd. Sami produkujemy żywność. Nie płacimy podatków. Nie mamy telefonów. Nie zagląda tam policja”. Jestem domatorką i nie zbyt często nęcą mnie podróże zarówno te małe, jak i duże. Czasem się gdzieś wybiorę, ale zagraniczne wczasy nigdy mnie aż tak bardzo nie pociągały. Po lekturze Wyspy nikt wołami mnie nie zaciągnie na żądną wyprawę. Tom i Heather są świeżo po ślubie. Dzieci mężczyzny nie potrafią jednak zaakceptować macochy i na każdym kroku dają jej odczuć swoją niechęć. By im się przypodobać, kobieta namawia męża, by zabrał ich ze sobą do Australii, w której Tom jako sławny ortopeda miał przemawiać na światowej konferencji medycznej. Mężczyzna, choć z oporami zgadza się i to był pierwszy błąd, jaki zrobili. Nastoletnie rodzeństwo było znudzone podróżą, bo nie widziało nie tylko koali, ale nawet wombatów. Rozmowę rozżalonych młodych usłyszeli pewni ludzie i zaprosili ich na wycieczkę po prywatnej

„Nie można nikogo osądzać, gdy się nie zna dokładnie wszystkich faktów”. Z twórczością Danki Braun miałam już do czynienia i nie wiązały się z jej twórczością żadne złe wspomnienia, dlatego też postanowiłam zapoznać się z jej najnowszą książką. Pewnej nocy w wypadku samochodowym ginie Paweł. Diana zostaje sama w wielkim domu z dwójką dzieci. W codziennych obowiązkach pomaga jej chłodny i pełen dystansu teść oraz starsi sąsiedzi. Kobieta nie ma zbyt wielu przyjaciół, więc tylko sąsiadce może się zwierzyć z tego, co jej leży na wątrobie i nie czuć się osamotniona. Tymczasem na scenę wkracza brat zmarłego o imieniu Piotr. Diana wiedziała, że jej mąż ma brata bliźniaka, ale podobieństwo było tak uderzające, że ona i dzieci czuły, jakby zobaczyły ducha. Piotr powoli, ale skutecznie wkracza w życie Diany, nawet teść zmienia swoje nastawienie do kobiety. Jednak naszą bohaterkę niepokoi fakt, że brat zmarłego męża dziwnie dużo wie o jej życiu, o dzieciach, o rozkładzie domu i innych szczegół

„Strach mieszka w odcieniach szarości pomiędzy czernią a bielą”. Mam wybrane grono pisarzy, po których książki sięgam w ciemno. Do owego grona należy Louise Jensen. Poczułam chemię do jej thrillerów od momentu zapoznania się z Rodziną . Nie wszystkie jej książki udało mi się „dorwać”, ale każda jest oddzielną historią, więc można spokojnie czytać je niezależnie. Leah, Marie i Carly. Trzy szczęśliwe siostry, które zawsze trzymały się razem. Pewnego dnia pod nieobecność rodziców dziewczynki zostały porwane. Dzięki sprzyjającym zbiegom okoliczności zdołały uciec porywaczom. Każda z nich wciąż wraca do wydarzeń, które niekorzystanie wpłynęły na ich życie. Carly ma zaburzone relacje z ludźmi i nie potrafi z nikim nawiązać głębszej więzi, obawia się opuszczenia, lęka się komukolwiek zaufać. Leah paranoicznie boi się zarazków, wirusów, bakterii i wszędzie widzi swojego porywacza. Marie zaś popada w narkotyczne transy i mimo chęci nie potrafi wyrwać się ze szpon nałogu. Po wielu latach od p

Wraz z Wydawnictwem Dragon zapraszam Was do zapoznania się z najnowszą książką Aleksandry Rak. Przyznam bez bicia, że nie miałam jeszcze możliwości, by zapoznać się z Jej twórczością, ale ta propozycja mnie zaciekawiła. Wydaje się idealną letnią lekturą. Opis wydawcy: Łucja ma 25 lat i prowadzi warsztaty artystyczne w domu kultury. Poznaje tam Kacpra, który jest malarzem i jego przyjaciela - Bonia, muzyka. Zauroczony Łucją Bonio proponuje jej, by pozowała do okładki jego pierwszej płyty. Prosi Kacpra o namalowanie portretu dziewczyny. Praca nad obrazem zbliża do siebie Łucję i młodego malarza. Dziewczyna spotyka się z Boniem, jednak po pewnym czasie odkrywa, że to właśnie Kacper zajmuje coraz częściej jej myśli. Młody artysta nie ma łatwego życia. Jego ojciec, znany malarz, jest w stosunku do syna apodyktyczny i zawsze krytykuje jego prace. To sprawia, że wrażliwy chłopak całkowicie traci wiarę w siebie i zamyka się w sobie. Jednak Łucji udaje się w jakiś sposób do niego dotrzeć.

Zachwyca mnie twórczość impresjonistów, uwielbiam też abstrakcję i surrealizm. Moi ulubieńcy w tej dziedzinie to Miró oraz Kandinsky. "Malarz abstrakcyjny poddaje się inspiracjom niedowolnej części natury, lecz natury we wszystkich jej najróżniejszych przejawach, które w nim się gromadzą i doprowadzają do powstania dzieła. Taka baza poszukuje odpowiedniej formy wyrazu, to znaczy bezprzedmiotowej. Forma abstrakcyjna jest szersza, bardziej dowolna i bogatsza treściowo niż przedmiotowa. To jest sedno całej sprawy. Wybór formy należy pozostawić artyście i mniej się do niej przywiązywać". ·          Źródło: Kandinsky i sztuka abstrakcyjna - Niezła sztuka (niezlasztuka.net) Co mnie fascynuje w tych obrazach? Odpowiedź jest banalna: nie wiem. Przyjemnie   się patrzy, kolorystyka przyciąga wzrok, można sobie wyobrazić coś, cokolwiek swojego, osobistego, w zależności od nastroju…                                                          Ciąg dalszy nastąpi…