Książkowy Las Anki

- Kim on jest? - To bestia. Weszliście na jego teren. Akcja powieści rozgrywa się na terenie Wrocławia. Miasto piękne, ale bohaterowie już niekoniecznie. Julia Samarska to osoba oschła, opryskliwa i cierpiąca na chroniczną bezsenność. Bardziej niż pracą i złapaniem mordercy zajmuje się swoim prywatnym śledztwem, które wręcz zżera ją od środka i powoduje, że staje się innym człowiekiem. Daniel Delner jest rozkochany jednocześnie w swojej żonie i w kochance. Rozdarty emocjonalnie, bardziej niż śledztwem w sprawie morderstwa zajęty jest sprawami osobistymi i cyzelowaniem czasu między żoną a kochanką. Czy z pracy tej pary może wyjść coś pozytywnego? Czy ta para nadaje się do pracy nad rozwikłaniem morderstwa? Szczególnie, że pozornie łatwa sprawa niespodziewanie się gmatwa, pojawiają się nowe wątki i nowi podejrzani, a nasi dzielni bohaterowie wikłają się w sprawy dalekie od zawodowych. Kto jest bardziej nieprzewidywalny? Julia? Daniel? Morderca? Kto chciał „pozostawić rysę na fa

LAS NIGDY NIE WYBACZA Autorką powieści pod tytułem „Las” jest Sharon Gosling. Narratorem książki o charakterze dziennika uczyniła nastoletniego naburmuszonego chłopaka. Został on zmuszony przez rodziców do przeprowadzki do Storaskogen. Gdzie okiem sięgnąć tylko drzewa, drzewa, drzewa i jeszcze raz drzewa. Chłopak wychowany w Sztokholmie, po szkole spędzał czas na grach i buszowaniu po internecie poczuł się więc bardzo rozgoryczony, bo w nowym domu nie było nawet zasięgu w telefonie komórkowym a co dopiero dostępu do ukochanej sieci. Uznał, że całkowicie stracił kontakt ze światem. W wielkim domu była za to dziwnie zachowująca się gospodyni Dorotea, która przywitała ich słowami: „Ten las rośnie tutaj od zawsze. Jest starszy niż możecie sobie wyobrazić. Są sprawy, których nigdy nie pojmiecie. Mieszkamy tu, ale nie jesteśmy jego częścią. Ludzie wychodzą do lasu i nie wracają. Rozumiecie? W tym lesie ciągle ktoś ginie. Zawsze tak było i zawsze tak będzie.”. Tymczasem zmienia się p

Co popełnił Marco Malvaldi? Nie ukrywam, że było to moje pierwsze spotkanie z Autorem, który szczyci się doktoratem z ..... chemii …. Już na samym wstępie Autor zaskoczył pozytywnie poczuciem humoru przedstawiając plejadę postaci, która będzie występowała w powieści, a że w powieści postaci jest dużo, to radzę wstępu nie pomijać. Postacie niebagatelne, bo historyczne, więc czytelnik mógłby być nimi trochę przytłoczony. W momencie, w którym przeczytało się, że „Beatrice D’Este – córka księcia Ferrary i żona Ludovica il Moro, właścicielka imponujących kształtów i posagu. Naiwna, ale nie do tego stopnia, by nie orientować się w nieustannym furkocie spódnic po zamkowych korytarzach”. Można było odetchnąć z ulgą. To nie jest bowiem powieść sensu stricte historyczna, o czym nawet sam Autor wspomina na zakończeniu „Od Autora. Książka pełna błędów”. No i bardzo dobrze! Dzięki temu o Leonardo da Vinci można czytać spokojnie, jak o człowieku pokroju Indiana Jones, ale żyjącym w XV wiec

Na wstępie chciałabym podziękować Autorce za udostępnienie egzemplarza książki wraz z autografem. "Perły..." to zbiór 15 opowiadań - wspomnień z przeżytych zleceń. Tytułowe Perły, to po prostu polskie opiekunki rzucone "na pożarcie" niemieckim damom i ich bliskim. Autorka w I części książki sypnęła pomocnymi radami, które powinien sobie wziąć do serca każdy, kto choć przez moment zastanawiał się czy zostać opiekunem osób starszych i jednocześnie strasznych, bo z demencją. Jedne osoby po prostu zapominały o codziennych sprawach, inne krążyły za opiekunką, by poczuć się pewnie, niektóre miały syndrom "chomika", chowały nie tylko pieniądze, ale np. wędzonego łososia, stwarzając problemy natury węchowej, a jeszcze inne były agresywne i pobudzone. Bycie opiekunem to po prostu niedoceniana, ciężka i bardzo trudna praca. I nie dla każdego i nie chodzi tu tylko o ewentualną barierę językową. Mieszkać pod jednym dachem z osobą chorą, w obcym kraju to nie lad

Zbiór opowiadań autora "Dom na Wyrębach".  Grozą jest brak .... myślenia .... W związku z coraz popularniejszym świętem „cukierek albo psikus” postanowiłam 31 października, przy świetle lampek ledowych i świecznika na podgrzewacze w kształcie duszka, zabrać się za coś z dreszczykiem. „Opowiem Ci mroczną historię” to zbiór 8 opowiadań, które bardzo dobrze się czyta. Nie ma w nich krwiożerczych lodówek, wampirów, strumieni krwi, cyberludzi itp.  Nie ma się też, czego bać, ale za to jest o czym rozmyślać, np. o przyjaźni do grobowej deski (w sensie baaardzo dosłownym), o kiepskich, szpanerskich żartach, które mogą skończyć się tragicznie (może to spotkać lub niestety dotyczyć każdego z nas lub z naszych najbliższych), o uzależnieniu (nie tylko alkohol jest wrogiem...), o natłoku emocji, które mogą się nagromadzić, jeśli przypadkowe osoby muszę ze sobą przebywać przez określony czas (myśli nie zawsze "fruwają" tam gdzie trzeba!) czy o braku rzetelności w wykonywaniu

„ Proszę zachować ostrożność w doborze przyjaciół. Pływanie wśród rekinów daje dużo emocji, ale to bardzo niebezpieczne hobby. No chyba, że się jest jednym z nich…” Gdy rozpakowałam przesyłkę z wydawnictwa Media Rodzina - zamarłam. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to fenomenalna okładka nowej książki Nele Neuhaus. Uważam, że oprawa książki jest połową sukcesu i pierwszym stopniem do zdobycia popularności. Grafika może zafascynować, zachęcić, odstręczyć lub zachwycić tak jak mnie w tym przypadku. Co widzimy na okładce? Kobietę, która wyróżnia się z tłumu. Ubranie może nam wskazywać, że ma dobrze płatną pracę, w której odnosi sukcesy. Wyprostowana sylwetka kojarzy się z wielką pewnością siebie. Reszta świata jest szara, bezbarwna… reszta świata się nie liczy. Liczy się ONA. ONA, czyli Alex Sontheim, pochodząca z Niemiec kobieta z niesamowitym wyczuciem rynku, intuicją, przenikliwością, bezwzględnością, doświadczeniem. Klasa sama dla siebie. Samotna, bo w 100% oddała się

Kolos dla osób interesujących się historią, czyli fragmenty dzienników Josepha Goebbelsa zaserwowane przez znakomitego historyka i politologa Eugeniusza Cezarego Króla. Postaci Josepha Goebbelsa nikomu chyba przedstawiać nie trzeba. Fragmenty jego „Dzienników” ukazują stadium zła zrodzonego z nietolerancji, nienawiści, pychy i arogancji. Wstrząsająca lektura. Człowiek o ponadprzeciętnej inteligencji pokochał Hitlera i do końca życia był on dla niego źródłem energii życiowej i niewzruszonej wiary. To dla swojego F ü hrera stał się mistrzem propagandy i manipulacji. Propagandy okrutnej, cynicznej i jak się niestety okazało śmiertelnie niebezpiecznej dla milionów ludzi. „Dzienniki” zostały przez Autora podzielone na III części. Lata 1923-1939, 1939-1943 oraz 1943-1945. Jest sporo fragmentów dotyczących Polski. Goebbels nie krył podziwu dla sprawności polskiego podziemia, ale opowiadał się za polityką bezwzględnych represji. W grudniu 1943 wspomniał: „ Polacy to bardzo niespokojny

Krzysztof Domaradzki i jego łódzka trylogia kryminalna, czyli co i jak ….. Z notki biograficznej wynika, że Autor pracuje w magazynie „Forbes”, w którym opowiada historie polskich przedsiębiorców, opisuje związki sportu i biznesu. Trochę zmarszczyłam brwi, bo nie była to jakaś fascynująca rekomendacja dla debiutu na rynku kryminałów. „Detoks”  Krzysztofa Domaradzkiego to pierwsza część z kryminalnej trylogii. Akcja rozgrywa się w Łodzi, mieście pełnym przeciwieństw. Uniwersytet z wykładowcą uzależnionym od kokainy, policjant uzależniony od alkoholu, młoda dziennikarka, która pragnie się wybić, młode dziewczyny wynajmujące swoje ciało do usług, które odrzucają nawet prostytutki. Do tego tyngla można dorzucić menelstwo, dresiarstwo, osobników pragnących za wszelką cenę zaistnieć, gangsterów oraz groźnych ludzi lubujących się np w walkach psów. Na takim tle rozgrywa się fabuła. Młoda, ambitna studentka zostaje bestialsko zamordowana. Śledztwo prowadzi doświadczony Witold Ptak. W skła