Projekt DuetDNA

„Jednym z największych grzechów w statystykach jest wybieranie tego, co nam się podoba – wybieranie, które zbiory danych mają być uwzględnione w analizie, kiedy już badanie zostanie ukończone. Istnieje wiele uzasadnionych powodów, żeby pozbyć się liczb, które są najniższe lub najwyższe w danym zbiorze i do pozostałych nie pasują”.

Pod pseudonimem Christina Lauren ukrywają się przyjaciółki zżyte ze sobą od wielu lat i mające na swoim koncie już kilka powieści z gatunku romansu obyczajowego. Przeczytałam już dwie ich książki, które przyniosły mi odprężenie i poprawiły nastrój. Co proponują tym razem?

Jess jest statystykiem. Analizuje i robi zestawienia. Nie zna słowa przepadek, nie wierzy w zbiegi okoliczności. Zwariowana i samotna przyjaciółka Fizzy namawia ją do wzięcia udziału w przedsięwzięciu firmy GeneticAlly. Ich głównym celem jest dopasowanie par na podstawie ich profilu genetycznego oraz kryteriów, które tworzy badana osoba. Wbrew wszelkiej logice okazało się, że założyciel i pomysłodawca projektu i Jess mając 98% dopasowania. Czy to tylko gra, by firma mogła z impetem wejść na rynek i podbić świat swoim innowacyjnym pomysłem? Czy miłość rzeczywiście może zaistnieć, a może w grę wchodzą ogromne pieniądze, dla których po prostu trzeba się poświecić?

„DuetDNA może nas do siebie zbliżyć, ale nie może sprawić, że się w sobie zakochamy. Nie może znać ani twojej, ani mojej przeszłości, ani przewidzieć, co nas odstraszy albo co skłoni do tego, żeby być razem. Wszystko to zależy od nas, a nie od jakiegoś algorytmu”.

W stosunku do tego typu książek nie mam absolutnie żadnych oczekiwań. Jednak na tym tytule się trochę zawiodłam. Znając wcześniejsze historie stworzone przez duet, liczyłam na bardziej ironiczne i cięte poczucie humoru, na więcej gagów i scen sytuacyjnych wywołujących niekontrolowane wybuchy śmiechu. A tu im dalej, tym nudniej i nudniej. W dodatku sceny miłosne były zbyt częste i nie tak subtelne, jak w poprzednich historiach. Stworzone były z mniejszym smakiem (no, chyba że to ja już tetryczeję). Uważam, że Wzór na miłość jest najsłabszą książką w ich dorobku. Owszem nawet przyjemnie się czytało, ale zostawiło u mnie pewien niedosyt.

Jeśli zastanawiacie się nad wyborem lektury na zbliżające się upalne, leniwe weekendy to koniecznie sięgnijcie po ten tytuł. Jednak nie oczekujcie lektury, która zwali Was z nóg. To jest w miarę przyzwoite czytadło na plażę, na ogrodowy leżak, do kawy pitej na świeżym powietrzu itp. Mimo wszystko książka niesie za sobą wiekopomne pytanie: czy miłość jest czymś, co można zmierzyć i zbadać?

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję PORADNI K.