Pstryk, pstryk

Trudno mi coś napisać o październiku. Minął szybko i na szczęście bez większych zdarzeń i wydarzeń. Nie było jakoś specjalnie dobrze, ale też i nie było tragedii. Zrobiło się zimno, buro, deszczowo i ciemno. Jedyny plus, że przez szybko zapadający zmrok przestało mnie „nosić” i myślałam, że będę miała więcej czasu na mozaikę, puzzle i książki, ale to tylko taka ułuda. Od listopada znów zaczynam fizjoterapię, więc nowy miesiąc też zleci ekspresowo. Wszystko zmierza już powoli ku końcowi, zostały ostatnie dwa miesiące roku, kiedy to minęło?

 



















Pierwsze poranne przymrozki…





Ten sam fragment drogi w odstępie tygodnia…






Widok z kanapy po opadach deszczu (prawie ciągle pada dlatego promienie słońca to rarytas)



Komentarze

  1. Jardian4 listopada 2025 04:31

    No właśnie Anka - kiedy to zleciało ? I leci, leci, zdjęcia przepiękne, staram się teraz więcej zwracać uwagi na przyrodę. U mnie dość dobrze, czytam bardzo dużo, pod koniec dnia padam. I ta zmiana czasu. Dziś mam luźniejszy dzień - wtorek - ale jeszcze nie odsapnąłem po lataninie przed pierwszym listopada. I najlepiej tak jakoś czuję się w nocy, jednak listopadowe zachody Słońca są nieco "demoniczne". Teraz - wtorek o 4.30 - pięknie świeci Księżyc u mnie, Pełnia w środę. Wszystkiego dobrego Ci życzę w listopadzie :-) .

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. książkowy-las 4 listopada 2025 05:28

      Bardzo Ci dziękuję. Zmianę czasu musiałam odchorować, nie widzę już sensu jej zmiany. U nas mgła, więc znów niezbyt fajne warunki do jazdy i mimo zapowiedzi jest dość chłodno. Różne owady i robaki próbują wtargnąć do domu by przezimować.
      Pozdrawiam, trzymaj się!

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pstryk, pstryk

Obraz
I kolejny miesiąc, który bardzo szybko zleciał. Nawet nie wiem kiedy. Znów chodziłam po lekarzach i czekam na wyniki dwóch biopsji, ale jestem dobrej myśli. Głównie do optymistycznego nastawiania przyczyniła się pojawiająca tu i ówdzie wiosna: zalążki liści na drzewach, pąki forsycji, coraz bardziej intensywne ptasie śpiewy, dłuższe dni. No i przygotowania do świąt nie pozwoliły pogrążyć się w czarnych myślach. Z mężem postanowiliśmy też wybrać się nad jezioro. Jest dość blisko nas, ale zaglądamy tam tylko i wyłącznie poza sezonem. Cisza, spokój, czysta woda nieświecąca się jeszcze olejkami do opalania. Pies nie mógł się zdecydować czy jezioro potraktować jak wielką kałużę, czy ogromną miskę wody. Zdecydował się tylko umoczyć pazurki. Spotkania z dostojnym Panem Łosiem również nie zabrakło.
Czytaj więcej

Air – zdrowo, szybko, smacznie!

Obraz
Na samym wstępie muszę zaznaczyć, że całkowicie zgadzam się z Autorem, że polska nazwa dla Air Fryer, czyli frytkownica beztłuszczowa brzmi po prostu okropnie. Nie dość, że mało apetycznie i przekonująco, to jeszcze kojarzy się tylko z jednym daniem, a właściwie dodatkiem. To mylące i krzywdzące, ponieważ w tym małym piecu można wyczarować istne cuda i zapomnieć o piekarniku. Autor więc wpadł na pomysł własnej nazwy: wiatropiec. Potrawy z Air są zdrowsze, bo z minimalną ilością tłuszczu. Robią się szybciej, przez co zaoszczędza się czas w kuchni, daje też pewne oszczędności, jeśli chodzi o prąd. Udka z tej magicznej maszyny są cudownie kruche i soczyste ze skórką, która rozpływa się w ustach i zrobione w 40 min, a nie przez półtorej godziny. Jestem zachwycona tym wynalazkiem i dlatego skusiłam się na książkę dziennikarza i popularyzatora domowej sztuki kulinarnej Pawła Lorocha, który również pozwolił sprzętowi zamieszkać w swojej kuchni. Publikacja nie tylko przekazuje sporą wiedzę jak...
Czytaj więcej

Ten ostatni rok

Obraz
„Nie chcemy, żeby jedno z nas umarło przed drugim. Nie chcemy żyć bez siebie… wolimy sami zadecydować o końcu naszej historii”. Zastanawiacie się czasem, jak to będzie, gdy poczujecie, że życie powoli już się wymyka z rąk, że choroba mimo leczenia i wszelkich starań zaczyna zwyciężać? Ja u kresu najbardziej będę się bała nawet nie tyle samotności, ile niedołężności i zależności od innych i niekoniecznie bliskich mi osób. Evelyn już od jakiegoś czasu gorzej się czuła. Diagnoza, którą postawili lekarze, nie zostawiła nawet skrawka miejsca na nadzieję. Mąż Joseph był zdruzgotany wiadomością, a po przeżytych wspólnie sześćdziesięciu latach nie wyobrażał sobie ani minuty spędzonej na świecie bez swojej ukochanej, z którą tyle przeszedł. Zrobili rodzinny zjazd, na którym ogłosili, że najbliższy rok będzie ostatnim w ich życiu, bo chcą odejść wspólnie i na własnych warunkach. Dla ich dorosłych już dzieci wiadomość była szokiem, z którego długo nie mogli się otrząsnąć. Nie chcieli przyjąć ic...
Czytaj więcej