Święta, święta…

„Zatłukłaś zupełnie obcą osobę? Tym kijem? Mamo?! Jak mogłaś?! Są święta! – powiedziała tak raczej bezwiednie, ale z jej wypowiedzi mogło wynikać, że kiedy indziej taka akcja nie stanowiłaby problemu. Niby skrót myślowy, ale wyszło to dość makabrycznie”.

Niektórzy święta najchętniej ominęliby szerokim łukiem, zasnęli w okolicach 10 grudnia i obudzili się dopiero w styczniu. Inni święta celebrują z wielkim przywiązaniem do tradycji. Jest lament, jak nie wyjdzie 12 potraw, a bogato ozdobiona choinka nie sięga sufitu. Ja święta bardzo lubię, ale spokojne i bez szaleństw. Godzinami mogę oglądać zimowe i świąteczne pierdółki. Po powrocie do domu lubię wypić rozgrzewającą herbatę. Otoczyć się zapachowymi świeczkami, lampkami ledowymi w kształcie gwiazdek i leżeć pod kocem w renifery. Do tego najbliższa rodzina, ukochane zwierzaczki, pyszne jedzonko, rozświetlona choinka, cicha muzyka w tle, prezenty, no i całe 3 dni wolnego!!! Bohaterka najnowszej komedii kryminalnej Iwony Banach pewnie by się ze mną nie zgodziła… prędzej powiesiłaby mnie jako czubek na swoje choince marzeń… metalowej…

Wraz z Emilią i jej najbliższymi wracamy do Duchołazów, w którym odziedziczyła dom i zrobiła z niego bunkier, by bronić się od wszelkich kataklizmów, ataków i niewymyślonych jeszcze katastrof. Ponownie odwiedzamy też Słodzinek, który okazuje się wcale nie taki słodki, jak sugeruje nazwa. Zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Niby tradycyjne jednak w odniesieniu do tak specyficznych ludzi, jak Emila, jej rodzinka i bliscy normalność i spokój nie wchodzą w rachubę. Metalowa choinka z ostrzy pił i gwoździ, sernik z grzybami, elektroniczne gadające pieluszki dla dziecka Magdy i Mikołaja, rozkapryszony i nawiedzony Pawełek a do tego trup, wilkołak, zaginiona osoba, pobicie, grabież grobów, niechętni i nieufni mieszkańcy miasteczka i już wiadomo, że święta przejdą do historii i będą naprawdę niezapomniane. Kłopoty to przecież specjalność ekipy Emilii Gałązki…

Tak, jak lubię twórczość Iwony Banach, tak na tym tytule niestety trochę się zawiodłam. Ale tylko troszkę i tylko na początku, bo z każdym kolejnym krótkim rozdziałem było już na szczęście coraz lepiej. Może tym razem nie miałam nastroju na humorystyczne i pełne absurdu scenki i nie w pełni do mnie trafiał żart, bo miałam na głowie swoje problemy, w tym zdrowotne, ale za to muszę pochwalić rewelacyjny wątek kryminalny. Był pierwsza klasa. Wybudził mnie z lekkiego uśpienia i sprawił, że przestałam myśleć o swoich problemach. Razem z Mikołajem, Magdą i Emilią próbowałam rozwikłać sprawę tajemniczego zaginięcia sprzed lat, morderstwa i brutalnego pobicia. Od połowy książki i humor był też zdecydowanie lepszy. Może po prostu musiałam się wciągnąć w fabułę, a może Paweł i Amelia przestali mnie denerwować i zaczęłam odczuwać przyjemność, czytając o problemach świątecznych otaczających zwariowaną rodzinkę. A może rozczuliły mnie nerwowe i krwiożercze koty Emilii oraz padający śnieg...

Okres bożonarodzeniowy u każdego wygląda inaczej, ale życzę nam wszystkim, by zbliżające się wielkimi krokami święta nie były aż tak szalone i kryminogenne jak w najnowszej książce Iwony Banach!

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Dragon