Z przeznaczeniem się nie dyskutuje

---- PREMIERA ----

„Ludzie zobaczą tyle, ile im pokażesz”.

Kto z nas nie lubi pomarzyć o rzeczach tycich lub wielkich, układać planów, wspominać miłych chwil. Dzielić się marzeniami z bliskimi osobami mając cichą nadzieję na ich spełnienie. Nadia i Michał w dzieciństwie byli nierozłączni. Wpadli na pomysł, by do słoika po zaprawach włożyć lampkę na bateryjki a słoik „karmić” karteczkami ze swoimi marzeniami i tajemnicami. Był ich wielkim sekretem. Do pewnego momentu...

Poznajemy bliżej Nadię, która po walce z depresją związaną z traumatycznymi wydarzeniami sprzed 10 lat zmaga się obecnie z inną ciężką chorobą. Za wszelką cenę usiłuje ukryć to przed światem za szerokim uśmiechem. Wszyscy mają ją za pogodną, wesołą dziewczynę, która nie boi się „chwytać dnia”. Pewnego wieczoru poznaje Kubę, który zjawił się w miasteczku po latach przebywania w Anglii. Chłopak przyjechał na urlop, którego nie miał od paru lat. Młodzi przypadli sobie do gustu i zaczęli się spotykać, wiedząc, że przyjaźń i flirt są czysto wakacyjne i określone przez termin powrotu Kuby do pracy w Anglii oraz przez postępującą chorobę Nadii. Czy ze spędzonych wspólnie miłych chwil może zrodzić się poważne uczucie, które przewróci życie naszych bohaterów do góry nogami?

„Zwykle patrząc na drugiego człowieka, nie jesteśmy w stanie stwierdzić, jaką historię ma za sobą i z czym się zmaga. W końcu pokazujemy innym tyle, ile sami chcemy”.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Anny Ziobro. Bałam się, że to jedna z wielu Autorek, które tak lukrują powieści, że aż można dostać niestrawności, nie wspominając o próchnicy. Na szczęście się myliłam. Autorka poruszyła trudne i istotne tematy, ale zrobiła to, w pełni angażując czytelnika i nie pozwalając na mdłości spowodowane zbyt dużą ilością cukru. Nie obyło się oczywiście bez chwil wzruszenia i uśmiechu, jednak emocje wywołane były w sposób naturalny i nieprzesadzony. Bohaterów wykreowała bez sztuczności, są z krwi i kości, a nie papierowi. To, co ich spotkało, może spotkać i nas, naszych bliskich czy znajomych. Anna Ziobro przedstawiła obraz rodzin zmagających się z ubóstwem, wykluczeniem społecznym, żałobą, zdradą, chorobą, stratą, zawiłymi relacjami rodzinnymi, życiem na emigracji, próbą spełniania marzeń, walką z przeciwnościami losu. Uświadamia, że trzeba brać życie takie, jakie jest i próbować cieszyć się każdą chwilą.

Po lekturze zaczęłam częściej rozmyślać o tym, że na co dzień nie zwraca się uwagi na fakt, iż można swobodnie mówić, poruszać się, cieszyć ze wschodów słońca czy obecności bliskiej osoby. Trzeba doceniać to, co się ma, ale też marzyć, planować i przeć do przodu, by w pełni przeżyć życie. Nigdy nie wiadomo co planuje dla nas przewrotny i często złośliwy los. Musimy nauczyć się dostrzegać rzeczy, które z pozoru mogą się wydawać nieistotne. Trzeba też zawsze mocno wierzyć, że z czasem marzenia mogą się spełnić...

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Dragon.