Rodziny się nie wybiera

---- RECENZJA PRZEDPREMIEROWA ----

„Pierwszym leśnym zwierzęciem, które powitało mnie po powrocie do domu, jest kruk. To na pewno znak. Na całym świecie kruka uważa się za zwiastuna śmierci”.

Wiadomo nie od dziś, że co chatka to zagadka. Są rodziny bardziej i mniej zżyte, są religijne, preferujące swobodę i luźne związki. Są rodziny patologiczne, zimne, bezduszne, zapracowane, schorowane i te ciepłe i wywołujące uczucie bezpieczeństwa. Więzi między rodzeństwem też mogą być przeróżne od wielkiej przyjaźni i miłości po grób, poprzez zazdrość i kompleksy wywołujące nieporozumienia i frustracje na czystej nienawiści kończąc. A jak przedstawi rodzinę i siostrzane więzi Karen Dionne?

Rachel sama zgłosiła się do zakładu psychiatrycznego, traktując to jako karę za grzechy. Mimo iż policja ustaliła, co się wydarzyło w jej rodzinnym domu, ona wciąż z uporem maniaka twierdziła, że to ona i tylko ona jest odpowiedzialna za zastrzelenie matki, a ojciec popełnił samobójstwo. Przez całkowity przypadek w jej ręce dostaje się policyjny raport z przeprowadzonego śledztwa, a w nim odczytuje dwa zdania, które zmroziły jej krew w żyłach. Dziewczyna już wie, że jeśli chce pozbyć się raz na zawsze dręczących ją demonów, musi wrócić do domu rodzinnego. Wielkiego domu na zupełnym odludziu, w którym od piętnastu lat miesza tylko jej siostra i ciotka. Jaka jest prawda? Co wydarzyło się ponad piętnaście lat temu na moczarach?  Która z postaci w tej historii jest kulą, a która karabinem?

„Nasz dom to naprawdę zupełnie wyjątkowe miejsce”.

Jak śpiewali Dwaj Starsi Panowie:

„Rodzina nie cieszy nie cieszy gdy jest

Lecz kiedy jej nima samotnyś jak pies…”.

Po zapoznaniu się z tą historią chyba jednak wolałabym być samotna… Akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. O przeszłości dowiadujemy się od Jenny-  matki dziewczyn, a teraźniejszość śledzimy oczami jednej z córek. To jeden z takich thrillerów, w którym podczas czytania czas przestaje mieć znaczenie. Bardzo oryginalny pomysł i świetne wykonanie sprawiło, że odpłynęłam. Co prawda było kilka nieścisłości, ale można na nie spokojnie przymknąć oko. Czytałam z przyspieszonym pulsem. Mimo iż to nie horror, to ze zgrozą przewracałam kolejne strony, a dłoń bezwolnie zaciskała mi się w pięść. Dlaczego? Odpowiedzi na to pytanie musicie już poszukać sami na kartach książki. Fabuła jest tak skonstruowana, że każde kolejne moje słowo sprawi, że zaczną się pojawiać spojlery, które mogą odebrać Wam radość z zagłębiania się w lekturze. Dlatego ja już zamilknę i poszukam wcześniejszej książki Autorki, a Wy zaplanujcie sobie wieczór z „Okrutną siostrą”.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina.