Niedola lubi towarzystwo

„Jesteśmy zżyci tylko na pokaz, a w chwili próby troszczymy się przede wszystkim o samych siebie”.

Książkę wygrałam w konkursie ogłoszonym na portalu lubimyczytac.pl. Można było zadać pytanie pisarce Jenny Blackhurst, a jeśli redakcja portalu wykorzystała je w wywiadzie, wygrywało się książkę. Miałam akurat bardzo inspirujący okres, bo udało mi się w ten sposób, w różnych konkursach wygrać aż 6 historii. Polubiłam styl Autorki od momentu zapoznania się z książką „Czarownice nie płoną” i byłam bardzo ciekawa jej najnowszej powieści.

Przyjęcie halloweenowe na zamkniętym, zamożnym osiedlu. Dziewięć zaprzyjaźnionych przebranych za straszne postacie osób i morze alkoholu.  Niebawem zabawę przerywa krzyk. Jeden z uczestników przyjęcia wspiął się na drzewo, na którym zbudowany był domek i w wyniku nieszczęśliwego wypadku spadł. Erica, bo to o niej mowa poniosła śmierć na miejscu. Policja, która przyjechała na miejsce zdarzenia, uznała zgon za przypadkowy, ponieważ kobieta była pod wpływem alkoholu. Osiedle pogrążyło się w żałobie. Po kilkunastu miesiącach wybucha bomba w postaci podcastu „Prawda o Erice”, w którym zmieniony mechanicznie głos oznajmił, że raz w tygodniu będzie publikował audycje, podczas których ujawni, co tak naprawdę działo się na przyjęciu. Wyjaśni, kto miał powody, by Ericę… zamordować. Tak, tak! I zaznaczył, że każda z osób będących na przyjęciu miała bardzo dobry motyw, by to zrobić. Każdy bowiem ukrywa coś, co nie powinno ujrzeć światła dziennego. Na uczestników feralnego przyjęcia padł blady strach. Niepokój zawisł w powietrzu coraz bardziej gęstym od podejrzeń. Gdy podcasty ujawnią prawdę, każdy z nich może wiele stracić…

„Wdycham spokój, wydycham stres. Wdycham sukces, wydycham porażkę. Wdycham prawdę, wydycham kłamstwa”.

Lubię thrillery psychologiczne, są tam tajemnice, bardzo mroczne sekrety i bezkarnie można „z butami” wejść do domu bohaterów i odkrywać trupy w szafie i ciemne, wstydliwe sprawki zamiatane pod dywan. Historia ta idealnie przedstawia ludzkie słabości. Obrazuje również snobizm i arogancję nowobogackich, którzy z automatu uważają się za lepszych od innych. Niektórzy są w stanie zrobić wszystko, by osiągnąć sukces, inni marzą, by być potrzebnym i kochanym, jeszcze inni lubią wszystko o wszystkich wiedzieć i kochają tajemnice ujawniać, jednocześnie nikczemnie bawiąc się zakłopotaniem. Tak… Zamknięte, prestiżowe osiedle Severn Oaks to nie jest ani osiedle marzeń, ani oaza spokoju. Nikt nie może czuć się bezpieczny, skoro w najlepsze rozgościło się tam kłamstwo, iluzja, obłuda, perfidia i fałsz. Z ciekawością czekałam, aż kolejna z sześciu sieci sekretów zostanie przerwana, zakończenie było niebanalne i zaskakujące, ale zabrakło mi dreszczyku ekscytacji i co ważne w tym gatunku zabrakło mi napięcia. Nie jest to najlepsza książka pisarki w jej karierze, bardziej czytadło niż thriller. Mimo wszystko czytało się przyjemnie, ale fanom mocnych wrażeń raczej nie przypadnie do gustu. 

Za zapoznanie się z treścią książki dziękuję serwisowi lubimyczytac.pl oraz Wydawnictwu Albatros.