Wiek miłości, wiek nienawiści. Tom III

„Jest taka tęsknota, która rodzi cierpienie. Taki żal, który nigdy nie przemija, i taka miłość, która nigdy nie umiera”.

Tym razem czytelnika czeka niespodzianka. Od samego początku przenosimy się do Königsberga i poznajemy uroczą Fräulein Marie von Lauen córkę poważanego dyrektora szkoły Joachima von Lauena. Mężczyzna wywiózł Marynię z Polski i uzyskał dla siebie i dla niej nową tożsamość. Postarał się, aby jak najmniej pamiętała z polskiego życia, wychował ją w niemieckim duchu. Dopiero po nakreśleniu obecnego życia dawnej Maryni dowiadujemy się, co się stało z jej matką – Oleńką. Znów Autorce udało się mnie zaskoczyć, nie zdradzę Wam jednak dlaczego. Joachim na łożu śmierci wyjawia prawdę dziewczynie, by ta uciekła w dawne rodzinne strony. W Królewcu robiło się niebezpiecznie – naziści zaczęli dochodzić do władzy i tworzyć nowy aryjski ład, a o jej rękę zaczął ubiegać się oficer SS.

„Po raz pierwszy zobaczyła go w mundurze SS. Czarny, idealnie skrojony i wyprasowany uniform wyglądał groźnie. Człowiek, który go nosił niczym drugą skórę, także stał się groźny. Zupełnie inny niż tamten znany miły mężczyzna w eleganckich garniturach. Ten był obcy. Jakby w chwili, gdy zmienił ubranie, przestał odróżniać dobro od zła”.

Można by było pomyśleć, że skoro Panienka z Białego Dworu tyle musiała przeżyć i wycierpieć, życie jej córki będzie już spokojniejsze i bardziej ustabilizowane. Nic bardziej mylnego, ponieważ młodość Maryni przypada na kolejny historycznie koszmarny czas – lata 1933 -1941.

„[…] serce karmione żalem umiera. Karmione nienawiścią twardnieje. Żyje tylko karmione miłością”.

Historia przeniosła nas w świat kolejnej straszliwej wojny, pełnej nienawiści, złości, okrucieństwa. Czytałam, a właściwie pochłaniałam kolejne opisy trudnego życia Maryni i jej bliskich. Strach przed zaczepkami i gwałtem sowieckich żołnierzy, obawa przed wywózkami, rewizją w domach naznaczał każdy dzień dziewczyny od rana do nocy. Ona jedna też udowodniła, że wywodzi się z krwi Ostojańskich. Nie tylko była fizycznie podobna do Oleńki, uwielbiała wplatać we włosy kwiaty, ale też odziedziczyła po niej twardy, niezłomny charakter. Musiała podejmować trudne, ciężkie i odważne decyzje, czasem zaważające na jej człowieczeństwie. Wychowywać córeczkę, opiekować się bliskimi, zdobyć pracę, by mieć na opał i kartofle, rozpaczliwie walczyć o przeżycie w burzliwej wojennej rzeczywistości. Wśród bólu, cierpienia i nienawiści. Jej zaradność i gotowość do poświęceń były godne podziwu.

Dla mnie to najlepszy tom! Znów byłam zachwycona. Piękna, wzruszająca historia o odwadze, rodzicielstwie, miłości i nadziei, dzięki której, na świecie ogarniętym pożogą było trochę lżej. Napisana w bardzo dobrym stylu, z bogatym tłem historyczno – obyczajowo- społecznym, tworzącym specyficzny i intrygujący klimat. Fabuła z wszystkimi elementami bardzo dopracowana. Przykuwała uwagę od pierwszego do ostatniego zdania. Wszystkie wydarzenia były klarowne i spójne. Zakończenie znów zaskakujące, Autorka zostawiła furtkę dla kilku wątków. Czyżby zapowiadała się kontynuacja? Ależ tak! Już nie mogę się  doczekać.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.