Co chatka to zagadka?

„Problem polega na tym, że tajemnica zaczyna z czasem żyć własnym życiem. Kiedyś wierzyłam, że jeśli nie będę myślała o tym, co się stało, to sekret zacznie więdnąć i w końcu umrze. Ale tak się nie stało. Tkwi w ciągle rosnącej sieci oszustw i kłamstw, niczym tłusta mucha złapana w pajęczynę. Jeśli teraz powiem, choć słowo, trzeba będzie wszystko rozerwać. Muszę wiec milczeć. Muszę go chronić. Chronić mój sekret. Robię to, odkąd pamiętam. Trzymam go w bezpiecznym miejscu.”

„Wdowa” była dość interesującym debiutem Fiony Barton, więc z ciekawością zabrałam się za II część przygód dziennikarki Kate Waters.

Wszystko zaczęło się od kilku zdań w gazecie: „Znaleziono ciało niemowlęcia. Na placu budowy w Woolwich wykopano szkielet małego dziecka. Policja prowadzi śledztwo.”

Wydawać by się mogło, że to tekst jeden z wielu, jakie można wyczytać w gazecie, ale trzem kobietom wiadomość wycisnęła powietrze z płuc. Jednak każdej z innego powodu. Emma, Jude, Angela. Różne kobiety w różnym wieku o odmiennym statusie społecznym i poplątanym życiu emocjonalno - rodzinnym. Co je łączy prócz zaburzonego snu i cyklu dnia po przeczytaniu krótkiego artykułu w gazecie? Czy reporterka Kate dzięki sprawie DZIECKA uchroni się od fali zwolnień w redakcji? Kto odpowiadał za śmierć i pochowanie DZIECKA na terenie budowy? I w końcu najważniejsze - kim jest tytułowe DZIECKO?

„Na samym początku, gdy Kate przeczytała króciutki tekst o odkryciu zwłok niemowlęcia, miała nadzieję napisać poruszający reportaż o porzuconym dziecku i osobistej tragedii, która doprowadziła do jego śmierci. […] niechcący uruchomiła jednak lawinę niespodziewanych tajemnic.”

Nie mam zielonego pojęcia, co napisać o tej książce. Na pewno była o niebo lepsza niż „Wdowa”, bardziej intrygująca i ciekawiej skonstruowana, ale czegoś mi zabrakło. Niby szybko się czytało, niby bohaterki nie były przedstawione płasko i powierzchownie, niby była tajemnica, ale to nie było to, co sprawia, że zarywa się noce by skończyć książkę. Może tempo nie było odpowiednie, może trochę była przegadana i za bardzo szczegółowa i to powodowało spadek napięcia i uwagi… Owszem, ciekawiło mnie, co będzie dalej i jaki ostatecznie historia będzie miała finał, ale nie czytałam z wypiekami na twarzy. Brakowało mi ekscytacji i szybszego bicia serca. Generalnie nic by się nie stało gdybym książkę pominęła w moim czytelniczym żywocie. Ot propozycja, jakich wiele, niezaskakująca i niewyróżniająca się niczym szczególnym.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.