Labirynty pamięci

„Ta prosta zależność: pisarz – pisanie i czytelnik – czytanie, w mojej głowie urasta do problemu natury filozoficznej, nasączonej wysokoprocentowym ekstraktem z metafizyki. Czym czytanie książki różni się od czytania świata, czytania losu czy choćby czytania samego siebie podczas fizjologicznej czynności pochłaniania porannego rogala z kawą?”

Bartek Elbląg po sukcesach dwóch poprzednich książek właśnie trzecią ma oddać do wydawcy, gdy coś go boli, kłuje, tłucze się po głowie. Wsiada w samochód zostawiając dziewczynę i wyrusza do Brzezin Śląskich, bowiem trzecia jego powieść dotyczy historii potrójnego morderstwa znanego pod nazwą nocy brzezińskiej. Tam młody Cygan zabił w afekcie swoją rodzinę i został zamknięty w zakładzie psychiatrycznym. Podczas podróży naszego bohatera zalewa fala wspomnień, rozważań natury filozoficznej. W samych Brzezinach posuwa się do mistyfikacji by tylko dojść do prawdy i oddać wydawcy książkę, która ma się okazać hitem a nie gniotem. Czy wyda książkę? Jaką ostatecznie wersję stworzy? Czy pozna prawdę? Czy pozbędzie się wspomnień o byłej dziewczynie? Czy porzuci kawalerski stan i ustatkuje się u boku aktualnej dziewczyny, która na dodatek jest w ciąży?

Będę szczera. Nie za bardzo wiem jak książkę ocenić i przyznam się bez bicia, że umęczyło mnie jej czytanie. Momentami mi się dłużyło niesamowicie, szczególnie, gdy Bartuś miewał swoje wspomnienia i zapalał kolejną „fajku”. Niekiedy wciągała tak, że machnęło mi się na jednym tchu całkiem sporo stron, po czym znów następowała stagnacja w treści a we mnie wzrastała irytacja. Szczególnie jak zaczął wspominać i rozkładać na części pierwsze związek z Alicyjką. Ojeju! Bardzo nie lubię wszelkich zdrobnień! Ze stron książki często też ziało nuuuudą! Narracja pierwszoosobowa jest nużąca i w sensie negatywnym - zagmatwana. Dialog często pomieszany jest z monologiem wewnętrznym i momentami odnosiłam wrażenie jakby sam Autor się w tym wszystkim gubił.

Jednym z ciekawszych wątków to rozmyślania Bartka na temat tytułowego zabobonu. Zabobon społeczny, czyli Rom = kradnie, Żyd robi macę z krwi dzieci a Arab podkłada ładunek wybuchowy jest w Polsce bardzo popularny. Nikt nie zwraca uwagi, że są to głęboko zakorzenione, krzywdzące stereotypy wynikające z niechęci do drugiego człowieka. Tak było zawsze, jest i będzie. Wystarczy wspomnieć inkwizycję czy palenie na stosie za czary. Strach przed diabłem i czarownicą był wtedy tak silny jak dziś przed Romem czy Arabem. Autor napiętnował tą postawę społeczną jak i wiele innych. I słusznie. Cytat prawie idealny? 

„[…] patrzy na mnie z wyrazem lekkiego niedowładu ośrodka zrozumienia […]”

Nie można napisać o Autorze, że nie ma bogatego słownictwa, wyobraźni, wnikliwych spostrzeżeń dotyczących naszej szarej rzeczywistości, a jednak …. Mimo pewnej dozy oryginalności to zupełnie nie moja bajka.

Dziękuję Wydawnictwu Marginesy za możliwość zapoznania się z treścią książki.