„Gęsty las współczucia i miłości”…

„[…] życie jest jak furmanka załadowana mnóstwem uzbieranych w przeszłości spraw. Mężczyzna i kobieta są jak dwa konie pociągowe, które ciągną to wszystko za sobą. Ładunek robi się coraz cięższy, bo dochodzą dzieci, dom, o który trzeba dbać, uczucia, które trzeba ochraniać, podczas gdy życie dorzuca nam kolejne problemy […] mąż i żona powinni być drużyną, ciągnąć ten wóz razem albo przynajmniej po kolei, po równo”.

Czasem jeden moment może odmienić całkowicie nasze życie i poprzestawiać je do góry nogami. Życie bohaterki najnowszej powieści Julianne Maclean zmienił nieoczekiwany telefon o poranku.

Fiona odebrała telefon z kancelarii prawnej. Dowiedziała się, że jej biologiczny ojciec umarł i musi się wybrać do Toskanii na odczytanie testamentu. Rodzina zmarłego była w szoku, kiedy dowiedziała się, że kobieta jest ich przyrodnią siostrą. W momencie, w którym nastąpiło odczytanie ostatniej woli zmarłego i okazało się, iż nieznana nikomu Fiona zostaje głównym beneficjentem, szok zamienił się w niedowierzanie, a później w złość i ogromną niechęć. Co tak naprawdę łączyło matkę Fiony z producentem win z Toskanii? Nagle wszyscy zaczęli mieć interes w tym, by zgłębić tajemnicę skrywaną przez lata. Marzą o możliwości podważenia testamentu. Co się stanie, gdy dokopią się do prawdy? Wyjaśni się tajemniczy wypadek człowieka, który ją wychował? Czy Fiona przejmie winnicę, czy raczej ją sprzeda? Od jej decyzji zależy życie wielu osób.

Akcja rozgrywa się tak, jak lubię, czyli dwutorowo z retrospekcjami. Życie Fiony poznajemy na bieżąco a zgłębiając historię Lillian cofamy się do roku 1986. Tempo toczących się wydarzeń jest dość powolne, dzięki czemu w pełni możemy się wczuć w nastroje bohaterów, lepiej ich poznać i zrozumieć. Na wszystkie zaś sekrety, tajemnice i niesnaski świeci toskańskie słońce, pachnie gaj oliwkowy i włoskie jedzenie, a smak wina przyjemnie drażni zmysły. Jest to historia o miłości, namiętności, walce o szacunek dla zmarłych, o pamięci dla rodzinnych wspomnień. To historia o przebaczaniu, o ulotności chwili, o tym, że powinno się mieć wzgląd na drugiego człowieka i jego potrzeby. W końcu jest to powieść o  tym, by nie ufać pozorom i nie oceniać pochopnie wydarzeń, które nie są nam bliżej znane, o tym, że zawsze trzeba dążyć do uzyskania szczęścia i spokoju ducha. 

Książka jest dość schematyczna i przewidywalna, ale za to pełna uroku i dająca relaks. Podczas lektury Splątanych Winorośli przyjemnie odpoczywałam na bujanym fotelu z kotem na kolanach, delektowałam się smakiem wina i rozkoszowałam promieniami słońca. Takie chwile są w życiu niezwykle potrzebne dla naładowania baterii i poprawy nastroju.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję PORADNI K.