Słowa, słowa, słowa........

Może na początku kilka słów o autorze? Pytanie było retoryczne bowiem Michał Rusinek, to niezwykle utalentowany literaturoznawca, pisarz dla najmłodszych i chyba prawie każdy o nim słyszał. Doktor habilitowany nauk społecznych był też sekretarzem naszej wspaniałej Wisławy Szymborskiej. Został nim krótko po otrzymaniu przez nią Nagrody Nobla i był nim aż do jej śmierci tj. do lutego 2012r. Ale nie bójcie się Wy, którzy go nie znacie! Jego książki nie trącą referatem naukowym. „Pypcie na języku” to rewelacyjna żartobliwa satyra na otaczające nas i atakujące ze wszystkich stron słowa. Tak właśnie słowa, które niewłaściwie użyte nie tylko mogą stracić na znaczeniu, ośmieszyć, ale też odwrócić rzeczywistość. Autor poprzez swoje wykształcenie jest ogromnie czuły na niuanse językowe, a jego fascynacja przewrotnością języka skłoniła go do stworzenie opisanej przeze mnie książki.

„Pypcie na języku” to zbiór felietonów podzielonych na 9 części. Każda z nich przedstawia pypcie na określone tematy: z życia wzięte, historyczne, współczesne, kulturalne, wirtualne i internetowe, zapożyczone, kulinarne, językoznawcze i pypcie obywatelskie. W każdej części jest kilka krótkich felietonów. Krótkich, ale, o jakiej mocy!

„Wzdrygam się, słysząc nazwę unikatowych przyrodniczo terenów północno – wschodniej Polski, zwanych „Zielonymi Płucami Polski”. Niby wszystko jest w porządku, a metafora miejsca, które dostarcza naszej ojczyźnie życiodajnego tlenu – czytelna. Ale metafory mają to do siebie, że lubią się wizualizować. Płuca są częścią ciała. Zieleń – bynajmniej nie jest oznaką ich zdrowia”. Kiedy indziej Autor zwięźle rozpisuje się na temat różnych ogłoszeń: „Organizujemy sylwestry. Dowolne terminy” albo „Zakaz dobijania dziobem”. Gdyby nie fakt, że owa tabliczka wisiała w porcie, to może by się przestraszyć – przyznajcie sami! Michał Rusinek opisał też sytuację, w której ktoś chciał zrobić sobie reklamę zapominając o tym, że słowo może mieć kilka znaczeń. I tak na jednym z zakładów krawieckich wisi szyld: „Spodnie. Rok założenia 1912”. 

W ten sposób Autor przedstawił łamańce słowne w dziedzinie reklamy, zabiegów kosmetycznych, w serwisach internetowych – szczególnie plotkarskich. Pypciów nawet doszukał się w restauracyjnych menu: „Domowy pasztet otulony serową kołderką w koleżeństwie sosu tatarskiego i maślaków”. Naprawdę brzmi to apetycznie? Dla mnie niespecjalnie. Tak samo jak Autor nie chcę pozbawiać pasztetu kołderki (szczególnie zimową porą) i doborowego towarzystwa…

Oprócz tego, że śmiałam się do łez i wyśmiałam za wszystkie czasy, to jeszcze bardzo podobał mi się języka Autora (bynajmniej nie chodzi o anatomię). Zrównoważony, ale nie poważny, humorystyczny, ale w sposób wyważony. Plastyczny. Lekkie pióro i duży dystans do samego siebie dało niesamowicie zabawną, inteligentną książkę, do której będę na pewno wracać.