W jedności i miłości siła!

„Samotność to w końcu jedna z najbardziej bolesnych chorób świata, a w dodatku nie ma na nią żadnych farmaceutyków”.

Jednym z moich ulubionych gatunków jest komedia kryminalna. Zawsze poprawia mi nastrój i pobudza wyobraźnię. Mam już listę wypróbowanych nazwisk i gdy tylko je widzę na okładkach, oczy mi od razu błyszczą, a uśmiech automatycznie wypływa na usta. Dobra zabawa gwarantowana.

Emilia trafiła do domu opieki dla seniorów Zaciszny Kątek po śmierci swojego ukochanego męża. Smutna i rozgoryczona uznała, że atmosfera domu opieki nie pozwala jej nabrać optymistycznego oddechu i jest nawet zbyt zaciszna jak na jej gust. Postanawia więc porozmawiać z właścicielką placówki, by przekonać ją, że potrzebne są nie tylko nowe książki do biblioteki, ale i nowe gry planszowe do świetlicy, które ożywiłyby życie towarzyskie. Kierowniczka wyraziła zgodę a Emilia była duma ze swojego pomysłu i odniesionego sukcesu. Do czasu… Do domu opieki trafia Maria. Od tego momentu życie wszystkich mieszkańców zmienia się diametralnie i w sensie dosłownym staje na głowie. Dom spokojnej jesieni stanie się domem bardzo niespokojnej starości. Tymczasem nadciągają ciemne chmury w postaci utraty nieruchomości przez właścicielkę. Czy zwariowana staruszka zdoła przeprowadzić swój chytry plan ratunkowy i namówić do niego pozostałych „grzecznych” pensjonariuszy?

Historię czytało się po prostu świetnie. Oczekiwałam dobrej rozrywki i się nie zawiodłam. Wszystkie postacie zostały tak realistycznie wykreowane, że miałam wrażenie, że osobiście wysłuchuję żali hipochondryczki Eli, koronek pobożnej Stasi czy czułam się obserwowana przez wścibską Benedyktę. Każdy mieszkaniec i osoby z personelu mają wady i zalety, z którymi można się utożsamić. Obarczeni są również różnorakim bagażem doświadczeń, który prędzej czy później i my w jakimś stopniu odczujemy na własnej skórze. Podejście do życia i do upływającego czasu bardzo mi się podobało u Marii:

„Młody partner krzepi, a do tego dochodzi świadomość, że niekoniecznie chcesz wyglądać jak jego matka. Dodaje ci to motywacji, żeby o siebie dbać, nie odpuszczać i nie zmieniać się w zmurszałą matronę. […] ciągle jeszcze możesz stanowić atrakcję dla facetów innych niż grabarze”.

To się dopiero nazywa pozytywne nastawienie do życia! Kolejna udana książka Rogozińskiego tym razem popełniona w duecie z Anną Kasiuk. Dowcipne dialogi, humor sytuacyjny oraz wartka akcja zapewniły mi rozrywkę, o jakiej można tylko pomarzyć w zimny, deszczowy listopadowy dzień. Lektura dodała otuchy i poprawiła nastrój. Podobno śmiech przedłuża nasze życie o około 15 minut. Muszę wiec w tym miejscu gorąco podziękować Autorom za przedłużenie mojego żywotna o ładne 3 godziny. Wam dobrze radzę poszukać dostępu do książki. I to kurcgalopkiem!

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakapanie.pl oraz dzięki uprzejmości Wydawnictwa Skarpa Warszawska.