Sekta, eter i kult kości

„Nie musisz mi wierzyć. Nie czas na oskarżenia. Nie jestem od gadania. Robię swoje. Wszystko sprowadza się do tego, żeby trafić i zatopić”.

                               ----------------- Recenzja przedpremierowa --------------------

Po bardzo udanej przygodzie z poprzednią książką Bartosza Rojnego prawie od razu chwyciłam za „Zwrotnika”. Nie ukrywam, że byłam zdziwiona faktem, że wielu czytelników opisało, „Parafila” jako książkę bardzo brutalną i drastyczną. Może to dlatego, iż sama tematyka dewiacji seksualnych jest mało strawna i trudna do ogarnięcia dla normalnych ludzi. Czytałam jednak bardziej makabryczne, niedające spokoju opisy, więc te od Rojnego przełknęłam bez zająknięcia. Może to właśnie przez to, że jestem po książkach Cartera i już chyba mało co będzie mnie w stanie zszokować… A co z tą pozycją?

Po lekturze miałam mieszane uczucia. Mam podwójne dreszcze zawsze, gdy ofiarą morderstwa padają dzieci lub bracia mniejsi. Odczuwam wtedy podwójny niepokój i niesmak. Tu mamy czteroletniego chłopca, którego zwłoki zostały podrzucone do okna życia. Niby nic, może się zdarzyć, ale podczas oględzin okazało się, że chłopiec był gwałcony i na koniec oskórowany. Sawicka, która dostała w końcu wymarzony awans, nie ma żadnych tropów, za którymi mogłaby podążyć. Do sprawy nie ma też zanadto serca, ponieważ myślami jest przy synu, który zaginął kilka miesięcy temu. W akcie desperacji ponownie zwraca się o pomoc do Witka.

Witek, którego, mimo sporych problemów i brudów za uszami, polubiłam, w tej historii mnie niesamowicie drażnił. Ile można się nad sobą użalać, szczególnie kiedy znajduje się ponoć miłość życia. W tym tomie dowiadujemy się wiele o dzieciństwie Weinera, co tłumaczy jego fobie i kompleksy, które zostały nakreślone w „Parafilu”. Poznajemy również jego ojca, który nagle został oskarżony o wykopanie kości dawno tragicznie zmarłego, młodszego syna.

Akcja rozgrywa się w Katowicach i w Częstochowie. Początkowo emocje były praktycznie zerowe. Pierwsze rozdziały trochę przegadane, z niepotrzebnymi dłużyznami. Cała fabuła zaczęła nabierać niezłego tempa w momencie, w którym Witek odebrał wiadomość o śmierci matki i wyruszył na jej pogrzeb do rodzinnego miasta. Dziwne były niektóre zbiegi okoliczności i wydarzenia. Jakoś trudno mi było w nie chwilami uwierzyć. Mamy w historii wszystko: wstrząsającą zbrodnię, zaginięcie, samobójstwo, a przede wszystkim sektę, która wierzy w wieczne połączenie z bliskimi poprzez kult ich kości. Autor posługiwał się przyjemnym językiem, tylko jak w poprzednim tomie miałam problemy, żeby zrozumieć gwarę Klausa. 

Bartek Rojny ma duży potencjał i dobre pomysły. Wszystkie wątki potrafi połączyć w spójną całość. Na pewno będę obserwować jego dalsze poczynania. Kto chętny, niech czyta „Zwrotnika”. Wydaje się dojrzalszy i bardziej dopracowany niż poprzednik, ale mnie akurat tematy związane z sektą nieszczególnie interesują, wręcz denerwują. Macie czas do namysłu, czy sięgnąć po ten tytuł. Oficjalnie książka wejdzie na rynek w kwietniu.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Znak.