Czy uważasz, że Twoja praca jest nudna?

„Czy może być coś nudniejszego niż praca bibliotekarki? – to pytanie przemknęło przez głowę Matyldy, gdy stała nad leżącym w archiwum trupem jednego z czytelników, o którym dało się powiedzieć tylko tyle, że nie zwykł oddawać książek w terminie.”

Matylda Dominiczak uważała, że umrze z nudów spędzając życie z małżonkiem Romanem, albo umrze z nudów w pracy, bo i cóż ekscytującego jest w zawodzie bibliotekarki? Jednak, gdy pewnego letniego, czerwcowego poranka w czytelni powitał ją niemiły smrodek rozkładających się zwłok stwierdziła, że jej praca aż taka nudna nie jest. A że bohaterka należy do grupy ludzi, których można śmiało nazwać wścibskimi postanowiła sama zając się śledztwem i przy okazji zmienić swoje życie i rozpocząć kurs na uzyskanie licencji prywatnego detektywa.

Zagłębiamy się w świat pełen humoru sytuacyjnego, dialogów rodem z kabaretów, lekkostrawnej tajemnicy zamkniętego pokoju i zwłok czytelnika, który nie oddawał książek w terminie. Cala plejada postaci, którzy wykreowani zostali w sposób tak barwny i wyrazisty, że wzbudzają cały wachlarz emocji od nerwów poprzez niedowierzanie aż po wybuchy wesołości. Jest leniwy policjant, który nie chce przejść na emeryturę, bo wnuki to małe potworki, flegmatyczny programista, który walczy w wirtualnym świecie z najeźdźcami z kosmosu i obiera ziemniaki z chirurgiczną precyzją, wkurzający prokurator o nietypowym nazwisku, zazdrosna małżonka, wredny dyrektor- pantoflarz. Jest i rezolutna córka głównej bohaterki, która z nielubianym kuzynem poradziła sobie podsuwając mu syrop na zaparcia zamiast syropu malinowego „Nie moja wina, że jestem od niego mądrzejsza”. Wszystko to okraszone nieporozumieniami, nagłymi zwrotami akcji, dużą dawką śmiechu i pozytywnej energii. I pomyśleć, że wszystko miało swój początek w budynku skromnej, osiedlowej biblioteki…

„- Czyli nic pan nie wie i nikogo pan nie widział?

- Dokładnie tak.

- Skąd pan wie, że nic nie wie, skoro niczego pan nie pamięta – zapytał podejrzliwie Tomczak.

- Nic nie wiem właśnie dlatego, że nic nie pamiętam.

- I nie pamięta pan, kto go uderzył?

- Nie wiem, czy nie pamiętam, czy po prostu nie wiem, kto mnie uderzył, ale jakie znaczenie ma to, czy nie wiem, czy też nie pamiętam, skoro i tak nic nie pamiętam…”

Olga Rudnicka idealnie wkomponowała się w kanon komedii kryminalnej a według mnie jest królową tego gatunku. Oczywiście to nie robot i nie wszystkie jej książki przypadły mi do gustu i są godne polecenia, ale „Oddaj albo giń” jest jedną z jej lepszych powieści. Póki, co pierwsze miejsce bezapelacyjnie zajmuje cykl z Nataliami. Kto nie czytał niech nadrabia zaległości i ćwiczy przeponę. Olga Rudnicka w dobrej formie.