Kłamstwa w zabójczej dawce

„Dwie osoby mogą dochować sekretu tylko wtedy, gdy jedna z nich jest martwa”.

Zawsze kiedy obiecuję sobie, że koniecznie muszę zrobić przerwę od thrillerów, by nie mieć poczucia przesytu i znużenia, pojawia się na horyzoncie książka, której nie mogę się oprzeć i burzy moje wcześniejsze założenia. Tak właśnie było z najnowszą historią napisaną przez Freidę McFadden. Na Autorkę zwróciłam baczniejszą uwagę po świetnym thrillerze „Zamknięte drzwi”.

Młode małżeństwo miało już dość bytowania w małym mieszkanku i postanowiło poszukać domu, który byłby na uboczu z dala od zgiełku i na tyle dużego, by w przyszłości pomieścił gromadkę dzieciaków. Po kilku miesiącach bezowocnych poszukiwań natrafili na ofertę domu, w którym kiedyś mieszkała znana psychiatra Adrienne Hale. Kobieta kilka lat wcześniej rozpłynęła się w powietrzu i wszelki ślad po niej zaginął. Tricia i Ethan tak bardzo chcieli obejrzeć posiadłość, że nie zwracali uwagi na prognozy pogody. I to był ich błąd. W pustym domu z zerowym zasięgiem zostali całkowicie odcięci od świata przez szalejącą śnieżycę. Uwięzieni w posiadłości musieli zabić czymś czas, czekając na nadejście pomocy. Tricia przez przypadek natrafiła na kasety z nagraniami, które były odzwierciedleniem sesji Adrienne z pacjentami. Kobieta w oczekiwaniu na poprawę pogody i możliwość wyjazdu postanawia je przesłuchać…

„[…] gdy spoglądam na tę rozległą posiadłość, nachodzi mnie dławiące uczucie. Nigdy wcześniej się tak nie czułam. W żadnym z dziesiątek pustych domów, które oglądaliśmy przez kilka ostatnich miesięcy. Nigdy nie miałam tak silnego odczucia. W tym domu stało się coś strasznego”.

„Nie kłam” to książka, która robi wrażenie. Takie thrillery lubię najbardziej. Ciekawią od pierwszego rozdziału i trzymają w napięciu do ostatniej strony. Niby historia jakich wiele, bo o kłamstwach, manipulacji i ukrywaniu tajemnic. Już to wielokrotnie opisano, sfilmowano i opowiedziano. Jednak Freida McFadden wniosła powiew świeżości poprzez połączenie tajemniczego, opuszczonego domostwa, śnieżycy, a przede wszystkim taśm z sesji terapeutycznych, które z nudów przesłuchiwała bohaterka. Nie każdy wyraził zgodę na nagrywanie, ale Adrienne była na swoim terenie i robiła to, co uważała za stosowne. Kwestie moralności śmiało mogą tu być tematem oddzielnej dyskusji. Chwile obecne opowiedziane przez Tricię przeplatały się z transkrypcjami nagrań i z retrospekcją z ostatnich znanych miesięcy życia psychiatry Adrienne. To głównie one sprawiały, że czytelnik, nie wiedział już, w co wierzyć, gubił się w domysłach, co się wydarzyło i co jeszcze może się zdarzyć.

Podobał mi się klimat książki oraz to, w jaki sposób Autorka stopniowała napięcie od lekkiego zaniepokojenia, poprzez dyskomfort towarzyszący bohaterom kończąc na nagłym wyrzucie adrenaliny. Dopiero pod koniec staje się wszystko jasne i klarowne. Miałam swoje podejrzenia na temat toczących się wydarzeń, ale w istotnej części muszę schylić czoła przed McFadden. W pewnym momencie udało jej się wystrychnąć mnie na dudka. Finał historii przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Uwielbiam takie lektury!

 „Jak się masz? Trzy najbardziej bezużyteczne słowa w świecie komunikacji. Nikt, kto zadaje to pytanie, nie chce znać na nie odpowiedzi. I nikt, kto na nie odpowiada, nie mówi prawdy”.

Oficjalna Recenzja dla portalu lubimyczytac.pl

Co ciekawego w mojej ulubionej księgarni internetowej?

 Włochy. Śladami wielkich artystów do kupienia na Bonito

Paradoksy. 100 filozoficznych paradoksów do kupienia na Bonito

Trzykrotki. Apetyt na życie do kupienia na Bonito